Voor als je je ergert aan je ouders
“Hoe steviger de wortels, hoe meer bloesem”
In het Westen zijn we er van overtuigd dat we onszelf opnieuw kunnen uitvinden, dat we ons ‘los kunnen breken’ van ons verleden en alles kunnen worden wat we maar willen. En dat laatste is waar. Maar niet ‘los van’ ons verleden.
Je ouders zijn zo’n groot stuk van jou, dat ze mede bepalen hoe je (bewust of onbewust) naar jezelf kijkt. Alleen als je met een lichte glimlach aan je ouders kunt denken, kun je ook met een lichte glimlach aan jezelf denken. Als dat niet zo is, dan weet je dat je nog wat schoonmaakwerk te doen hebt.
Je bent niet alleen
Bijna iedereen heeft last van de dingen die zijn of haar ouders wel of juist niet gedaan hebben. We hebben vrijwel allemaal een soort ‘bagage’ die we meedragen.
Hoe kom je van je bagage af?
Eerst hoe het niet moet:
- De confrontatie aangaan
Ik heb ooit mijn moeder gebeld, en haar verteld hoeveel last ik gehad heb van haar depressies. Het was een dappere poging, maar het ruimde niets op. Ook veranderde het mijn moeder niet, ze was nog steeds depressief, en zei nog steeds ‘depressieve dingen’, waarvan ik vond dat ze me kwetsten. - Je ouders vergeven
Hoewel vergeven een werkwoord is, kun je het niet doen. Vergeven is een staat, waar je om kunt vragen en waar je, als je geluk hebt, opeens in zit. Als je probeert te vergeven is de kans groot dat je alleen maar dingen probeert weg te stoppen. - Je ouders begrijpen
Ik heb altijd veel begrip gehad voor mijn moeder en haar situatie, maar dat heeft me nooit echt geholpen. Ik bedekte mijn eigen pijn als het ware met een laagje begrip. Dat werkte altijd maar even, vroeg of laat werd ik weer geraakt.
Wat beter werkt:
Je flink aan je ouders ergeren
De snelste manier om van je bagage af te komen, is door je flink aan je ouders te ergeren, en de tijd te nemen om de pijn te voelen die dit bij je oproept, de pijn die je als kind gehad hebt. Als je echt kunt huilen en jezelf (als kind) kunt troosten, dan ruim je hiermee de rommel op. Als je dit genoeg gedaan hebt, zal je merken dat je steeds milder naar je ouders wordt en dat je steeds minder last hebt van hoe ze zijn of wat ze doen.
De schoonmaakmeditatie
Om je te helpen kun je de schoonmaakmeditatie doen. Neem een recente ervaring of een irritatie als startpunt en laat je verrassen door wat daar onder zit. De schoonmaakmeditatie vind je hier >
Ik wens je veel succes en inzicht. Vragen en opmerkingen zijn welkom, (als je wilt anoniem) in het reactieformulier onder aan de pagina, of per e-mail: laura@www.laurasite.nl
Ach ja, heel herkenbaar. Tjonge wat kon ik ver gaan in dat érger gevoel: dat kan toch niet wáár zijn, dat ik uit dát gezin kom?! En dan allerlei redenaties erop los laten. Tot, inderdaad, eindelijk op een dag dat besef komt dat er trots op je afkomst groei, ergens binnenin je. Ik denk altijd aan die periode van mijn leven(ik was toen tussen 30 en 40 jaar) als ik voel dat mijn kinderen zich aan mij ergeren. Ik weet dan dat ze volwassen aan het worden zijn, dat ze groeien. En dat maakt de pijn die daar bij hoort draaglijk voor het moederhart.
Fijn dat je nu trots op je afkomst kan zijn. Het lijkt me weer een heel nieuwe uitdaging, als je kinderen zich aan jou gaan ergeren. Mijne zijn nu nog 2 en 4, ik heb dat nu nog niet zo bij de hand, maar dat lijkt me inderdaad pijnlijk voor het moederhart :-). Dank voor je bijdrage!
Hoi Laura,
Ik zie dat mijn naam niet is meegekomen. Foutje van mij, het hoefde niet anoniem.
En die moederhartpijn? Tegen die tijd begrijp je het allemaal en dat scheelt alles.
Liefs van Jane